Mechanizmy zaburzeń odżywiania

Jedzenioholizm to kolejny nałóg, w którego istnienie laikom trudno uwierzyć. Bez uzależniających substancji chemicznych (papierosy, alkohol) można funkcjonować, bez jedzenia – nie, bo jest nam niezbędne do życia. Gdzie przebiega granica między zdrową, towarzyszącą biesiadowaniu radością z jedzenia a chorobą? Jedzenioholizm, jak każde uzależnienie, zaczyna się niewinnie. Lubimy jeść, więc zdarza nam się pochłonąć dużą porcję, a potem jeszcze wziąć dokładkę. Szczególnie wtedy, popadamy w gorszy albo euforyczny nastrój. Waga rośnie, więc czujemy się winni i próbujemy zniwelować skutki obżarstwa albo ukryć je przed otoczeniem, które zaczyna reagować na nasz problem. Im gorsze samopoczucie psychiczne, tym częściej sięgamy do lodówki, tak...

Trudno uwierzyć w samo istnienie nałogu zwanego jedzenioholizmem. Jeszcze trudniej laikowi zrozumieć, dlaczego inni w taki nałóg popadają. Jak to się dzieje, że ktoś staje się jedzenioholikiem? Jakie osoby są najbardziej zagrożone tym rodzajem uzależnienia? Na rozwój jedzenioholizmu, podobnie jak na rozwój innych uzależnień behawioralnych, wpływa wiele różnorodnych czynników. Wymienia się wśród nich czynniki genetyczne, środowiskowe i psychologiczne. Wśród tych pierwszych sytuują się predyspozycje, na które nie mamy świadomego wpływu, to czynniki biologiczne. Należą do nich na przykład zaburzenia mechanizmów odpowiadających za brak apetytu czy uszkodzenie ośrodka sytości i głodu - wówczas organizm nie wysyła do mózgu człowieka informacji, że jedzenia już dość. Przyczyną...

Bulimia psychiczna po raz pierwszy jako samodzielna jednostka chorobowa pojawiła się w klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Autorami pierwszego naukowego opisu tej jednostki chorobowej byli H. Bruch i G. Russel. Uważali ją za groźnie rokującą odmianę anoreksji. Nazwa pochodzi od słowa bulimis (dosłownie „byczy głód”), określenie to było używane dla opisu chorych z „wilczym apetytem” już w starożytności. Przebieg bulimii psychicznej bywa różny. Przeważnie występuje u kobiet, które wcześniej stosowały różne diety odchudzające, stopniowo wpadając w rodzaj błędnego koła. Niełatwo stosować przez dłuższy okres czasu bardzo rygorystyczne ograniczenia dietetyczne, organizm rekompensuje je sobie krótszymi lub dłuższymi fazami odczuwania zwiększonego apetytu- następuje powrót...

Anoreksja (anorexia nervosa, jadłowstręt psychiczny) i bulimia (bulimia nervosa, żarłoczność psychiczna) są najczęściej diagnozowanymi zaburzeniami odżywiania. Występują częściej u kobiet niż u mężczyzn, a najwięcej przypadków zachorowań obserwuje się w okresie dorastania. Możliwych przyczyn tych chorób jest wiele. Na powstanie i utrzymywanie się anoreksji i bulimii ma wpływ równie wiele nakładających się na siebie czynników. Waga osób diagnozowanych na anoreksję nie przekracza 85% wagi oczekiwanej dla danego wzrostu i wieku. Jednak diagnoza nie opiera się jedynie na niskiej wadze chorego. U chorych stwierdza się również duże zniekształcenia w postrzeganiu własnego ciała. Osoby takie uważają siebie za zbyt grube a swoją wagę za zbyt wysoką. Obecny jest u nich...

Przebiega dość nietypowo: bulimicy z niepohamowanym uczuciem łapczywości objadają się aż do uczucia osłabienia, a następnie nękani wyrzutami sumienia, pozbywają się nadmiernej ilości pokarmu wymiotami, stosowaniem środków przeczyszczających i leków moczopędnych. Stosowanie tak drastycznych metod prowadzi do bardzo poważnych zaburzeń w stanie zdrowia fizycznego i psychicznego. W wielu przypadkach nieleczona bulimia kończy się śmiercią na skutek zaburzeń w układzie sercowo-naczyniowym, rozległych infekcji czy samobójstw. Od 1987 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zaliczyło bulimię do jednostek chorobowych z grupy zaburzeń odżywiania się. Kto choruje? Ponad 90% osób borykających się z bulimią to kobiety. Początek choroby może leżeć u podstaw rozmaitych, często dramatycznych sytuacji życiowych jak: śmierć lub ciężka...

Zawsze zaczyna się niewinnie. Najpierw rezygnują ze słodyczy i kolacji, wiadomo jedzenie po 18-stej idzie w boczki i bioderka. Kilkanaście razy dziennie patrzą w lustro, w swoje odbicia w wystawach sklepowych, na swój cień. Zawsze jest ich za dużo. Później rezygnują z chleba i ziemniaków i kolejnego posiłku. Biegają, pływają, gimnastykują się. Wchodzą na wagę rano i wieczorem. I zawsze za dużo ważą. Rezygnują z kolejnych produktów, zapijają głód. Rezygnują z życia, choć nigdy do tego się nie przyznają. Nienawidzą siebie? Pragną być takie jak te wszystkie piękne nieziemskie istoty z reklam, gazet, filmów. Chcą być jak te kobiety, które odnoszą sukces, bo są smukłe, zgrabne i powabne. Zawsze zaczyna się niewinnie....

Nałogi bywają różne – na świecie są hazardziści, pracoholicy, zakupoholicy… Są też tacy, których nałogiem jest jedzenie. Jakie są przyczyny zajadania emocji? Nagły, nieopanowany głód Stres w pracy, problemy w rodzinie, natłok spraw do załatwienie, życie pod presją czasu i milion niezałatwionych spraw to główne przyczyny wywołujące poczucie przygnębienia i zdenerwowania wśród ludzi. Do nich czasem dołącza się niska samoocena i brak wiary we własne siły. Zajadanie emocji może być spowodowane konkretną stresową sytuacją, nudą czy konsekwencją samotności. Zdarza się też tak, że cierpią na to osoby mające przykre doświadczenia z dzieciństwa. Czują się, jakby nie mogły nic poradzić na niesprawiedliwości życia i zamiast próbować rozwiązywać swoje...