Patologiczny hazard

Barbara Wojewódzka Rok: 2012 Czasopismo: Świat Problemów Nr 7/2012 Kiedy do poradni przychodzi hazardzista czy ktoś z jego rodziny, możemy być prawie pewni, że wnosi ze sobą wiele innych problemów. Pomimo osamotnienia, które powoduje nałóg, graczowi towarzyszą najczęściej bliscy - żona, dzieci, rodzice, czasami dalsi krewni czy przyjaciele. Jest to okazja do rozmowy o aktualnej sytuacji rodzinnej, która poszerza kontekst spotkania. Zazwyczaj z perspektywy pacjenta problem dotyczy strat finansowych (niekoniecznie długów, ale np. przegrania pensji, oszczędności, lokat, polisy na życie itp.), czasami prawnych. Zatem rozwiązanie widzą w spłacie zadłużenia i zaprzestaniu albo graniczeniu grania. Nierzadko są gotowi przestać uprawiać ten rodzaj hazardu, który ich zdaniem...

Barbara Wojewódzka Rok: 2012 Czasopismo: Świat Problemów Nr: 6/2012 Osoba, która przychodzi do poradni leczenia uzależnień z powodu problemów wynikających z grania hazardowego, wnosi ze sobą szereg różnych trudności. Zazwyczaj jej wizyta u specjalisty jest poprzedzona  narastającym kryzysem i licznymi sposobami jego rozwiązania. Hazardzista, który zgłasza się po poradę, najprawdopodobniej wyczerpał swoje osobiste strategie radzenia sobie ze skutkami grania albo po prostu uległ namowom, naciskom, groźbom bliskich. Jest przerażony, w najlepszym przypadku zawstydzony koniecznością mówienia o swoich skrzętnie ukrywanych problemach. Z jego perspektywy sprawa dotyczy długów (podobnie myśli rodzina), zatem najczęściej oczekuje doradztwa finansowego. Pomimo że hazard spowodował osamotnienie gracza, zazwyczaj pojawia się w towarzystwie kogoś...

Małgorzata Sieczkowska Czasopismo: Świat Problemów, nr 3 O uzależnieniu mówi się, że jest chorobą izolacji. Hazardziści doświadczają jej chyba najbardziej ze wszystkich uzależnionych. Najpierw pojawia się izolacja podczas grania – bo uprawianie hazardu to w dzisiejszych czasach zajęcie indywidualne. Dawne gry karciane oferowane są dzisiaj przez automaty. Salony gier składają się z kilkunastu, kilkudziesięciu, a nawet kilkuset pojedynczych stanowisk do grania, wielu graczy na małym obszarze pozostaje zatem wobec siebie w całkowitej izolacji. Człowiek przeszkadza, a poza tym nie ma do spełnienia żadnej funkcji: tam istnieje tylko relacja człowiek – maszyna. Często też w kasynie czy zakładach bukmacherskich jest konkurentem. Hazardziści ukrywają swoje...

Wybierz odpowiedź, która dotyczy Ciebie i podlicz punkty. Czy w ciągu ostatnich 12 miesięcy: Stawiałeś więcej niż mogłeś sobie pozwolić aby przegrać? 0 - Nigdy 1 - Czasami 2 - W większości sytuacji 3 - Prawie zawsze Potrzebowałeś stawiać więcej, aby odczuwać tyle samo ekscytacji? 0 - Nigdy 1 - Czasami 2 - W większości sytuacji 3 - Prawie zawsze Wracałeś ponownie, aby odegrać przegrane pieniądze? 0 - Nigdy 1 - Czasami 2 - W większości sytuacji 3 - Prawie zawsze Przeczuwałeś, że może masz problem z hazardem? 0 - Nigdy 1 - Czasami 2 - W większości sytuacji...

Tłumaczenie broszury Gamblers Anonymous pt. The Combo Book http://www.coloradoga.org/literature.php?op=3 ANONIMOWI HAZARDZIŚCI BOŻE UŻYCZ MI POGODY DUCHA, ABY GODZIŁ SIĘ Z TYM, CZEGO NIE MOGĘ ZMIENIĆ ODWAGI, ABYM ZMIENIAŁ TO, CO MOGĘ ZMIENIĆ I MĄDROŚCI, ABYM ODRÓŻNIAŁ JEDNO OD DRUGIEGO Szukałem mojej duszy, Ale nie mogłem jej znaleźć, Szukałem mojego Boga, Ale nie mogłem  Go pojąć , Szukałem moich braci  i sióstr, I znalazłem to wszystko, czego szukałem. HISTORIA Wspólnota Anonimowych Hazardzistów powstała w wyniku przypadkowego spotkania dwóch mężczyzn w styczniu 1957 roku. Ci mężczyźni mieli za sobą zdumiewające historie pełne kłopotów i nieszczęść spowodowanych obsesją uprawiania hazardu. Zaczęli się regularnie spotykać. Mijały...

KROK PIERWSZY Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec hazardu - że przestaliśmy kierować własnym życiem. Kto lubi się przyznawać do przegranej? Prawie nikt. Odruchowo mówimy, że zrobimy to jutro, że nie jesteśmy bezsilni. Bardzo trudno jest przyznać się do słabości. Mamy w umyśle obsesję, która mówi: „Nieprawda! Nieprawda!” Jednakże coś zawsze przypomina nam o destrukcyjności naszego hazardu. Żaden inny rodzaj destrukcji nie jest taki jak ten, który jest chorobą emocjonalną. Kiedy raz zaakceptujemy ten fakt, nasze ludzkie bolączki zakończą się (staną się dopełnione, staną się całością). Kiedy przystępujemy do AH, spoglądamy inaczej na to absolutne upokorzenie. Zaczynamy wierzyć, że tylko przez zaakceptowanie swojej przegranej jesteśmy...

Zdarza się, że wskutek działania mechanizmów współuzależnienia i braku znajomości prawa, rodziny osób uzależnionych przejmują odpowiedzialność nie tylko za zachowanie hazardzisty czy seksoholika. Odpowiadają także za ich długi. W jaki sposób należy się zabezpieczyć przed prawnymi i finansowymi konsekwencjami działania uzależnionego członka rodziny? Na te pytania odpowiada Anna Głogowska-Balcerzak - prawnik współpracujący z Centrum Praw Kobiet w Łodzi. Za jakiego rodzaju zobowiązania finansowe osoby uzależnionej może odpowiadać jej rodzina? Odpowiedzialność za długi współmałżonka to temat złożony – zależy od daty zaciągnięcia długu oraz tego, czy dłużnik zrobił to w tajemnicy czy też za zgodą drugiego małżonka. Istotne znaczenie ma również ustrój majątkowy, jaki istnieje między małżonkami, a więc...

Czy przerwanie zaklętego koła współuzależnienia jest możliwe? Czasem się udaje, ale to wymaga wyjątkowego hartu ducha – tak można czytać przesłanie filmu „Podwójna gra” D.J. Caruso. Postaci dramatu „Podwójna gra” to przede wszystkim dobry, trzymający w napięciu film, z krwistymi, wyrazistymi postaciami i celnie sportretowanym środowiskiem ludzi hazardu w tle. Główne postaci dramatu to Walter, Brandon i Toni. Walter Centralną postacią, trzymającą za wszystkie sznurki, jest Walter Abrams (Al. Pacino). Poznajemy go, gdy na urodziny sześcioletniej córki zamawia…słonia i bezczelnie negocjuje cenę z pracownikiem Zoo. Pali cygaro, choć mu nie wolno, bo choruje na serce. Poznajemy go jako szefa, który twardą ręką trzymającego firmę, zarabiającą...

Uzależnienie od hazardu, jak każdy inny nałóg, można ukrywać przez jakiś czas. Ale uzależnienie nasila się, więc prędzej czy później skutki nałogowego stylu życia gracza zaczyna odczuwać jego otoczenie – rodzina, szefowie i współpracownicy, przyjaciele, znajomi. Relacje z bliskimi ulegają zmianie –  hazardzista je ogranicza, bo osoby próbujące zareagować na uzależnienie stają się niewygodne i utrudniają kontynuację gry. Czasami to otoczenie wyklucza hazardzistę. Kluczowy jest moment poinformowania bliskich o swoim nałogu. Powiedzenie bolesnej prawdy może prowadzić zarówno do wygaszenia relacji, jak i do otrzymania wsparcia. Tak wspominają ten niełatwy moment uzależnione osoby: "(...) I miałam takie szczęście nieprawdopodobne (...) jak ja...

Popularna gra w remika, obstawianie totolotka wspólnie z dziadkiem czy słuchanie rodzinnej opowieści o przodku, który przegrał w karty cały majątek, nie wydają się być czymś groźnym dla dziecka. I często nie są. Jednak utrwalenie pozytywnych skojarzeń związanych z grą, przekonanie, że jest ona powszechnym sposobem spędzania wolnego czasu i prowadzi do osiągania korzyści, może być czynnikiem zagrażającym i wpłynąć na kłopoty z hazardem w dorosłym życiu. Nałogowi gracze, poddający się terapii, świadomi faz uzależnienia i zastanawiający się nad jego przyczynami, często mówią o fascynacji grami już od najmłodszych lat. Duże emocje wywoływały w nich popularne dziecięce zabawy, które zazwyczaj nie budzą w dorosłych niepokoju i nie kojarzą się z zagrożeniem –...